Het is eind september, het 5-jarig bestaan van JaxX staat op de stoep. Ik breek mijn hoofd over hoe ik dit a vormgeven. Ik wil geen mensen teleurstellen maar ik wil het ook niet stilletjes voorbij laten gaan, het is immers best een mijlpaal! We hebben in die 5 jaar zo veel bereikt. Ik wil eigenlijk iets organiseren maar dat is lastig met de huidige maatregelen. Ik wil niet tegen mensen moeten zeggen “sorry we zitten vol, kom maar een andere keer terug”. Anderzijds wil ik ook aan de mensen iets teruggeven, een dank je wel voor die 5 jaar loyaliteit. Ik zit dus in de auto te brainstormen en ik kom er dit keer niet uit. Ik denk dat ik de zaak gewoon feestelijk versier en een leuke actie maak in de weken rondom het 5-jarig bestaan, dat ik het uitspreid als het ware. Een band boeken dat gaat niet want mensen willen graag meezingen, meedansen en dat mag nu niet. Het is lastig om iets uit te dragen waar je zelf heel veel moeite mee hebt maar waar we ons allemaal aan moeten houden en ook omdat we er bij JaxX voor willen zorgen dat we 1 lijn aanhouden zodat de gasten ten aller tijde weten waar ze aan toe zijn. Maar dat maakt het niet makkelijker. JaxX staat naast zijn speciaalbieren, heerlijke gin-tonics, whisky’s, cocktails natuurlijk ook voor live-muziek. We zijn een podium voor jong talent, al 5 jaar. En juist dat laatste, dat kunnen we nu niet uiten. Het is alsof onze zaak een ledemaat mist omdat we 1 heel belangrijk onderdeel van ons concept al bijna een jaar niet kunnen uitvoeren. Ik breek mijn hoofd erover… ik vraag me af wanneer het eindigt, ik vraag me af of alles ooit nog terugkomt en ik vraag me vooral af of ik in staat ben om de dankbaarheid naar onze gasten met deze beperkingen toch over te kunnen brengen. Ik ben bijna in Gilze, bijna de kindjes opgehaald, afleiding… lekker bij mijn meiden maar dat betekent niet dat ik het helemaal los kan laten want de kroeg, dat is mijn 3e kindje, en ik maak me zorgen om dat kindje en ik wil graag weten wanneer het weer beter is. En niet vanwege de knaken, want wij mogen echt niet klagen, er zijn collega’s die het veel zwaarder hebben, waar ik veel van wakker lig, waar Jack en ik zich voor inzetten, zowel in het lokale bestuur van de Koninklijke horeca Nederland, als in het regionale bestuur. De horeca wordt nu uitgedund, starters krijgen geen kans, dat raakt me, ik zou iedereen willen helpen. Maar de grootste moeite die ik heb is met het idee dat ik mijn gasten tekort doe, dat ik een concept pretendeer te hebben dat ik niet uitvoer en dus dat ik ze niet geef wat ze eigenlijk verdienen, de héle JaxX-beleving. Het is leuk om te dagdromen over plannen voor volgend jaar, over carnaval 2022, over nog groter aanpakken. Maar voor nu is het belangrijk dat iedereen gezond blijft, dat we geen gasten gaan moeten missen want ze zijn ons zo dierbaar. Genoeg voor nu, ik neem de afrit.
